Blauwe lucht en appeltjeslucht
De langste tocht die we hebben gefietst was van St. Priest-en-Murat terug naar Sussat (zo'n 42 km). We hadden weer geluk met het weer: helderblauwe hemel en het was zelfs wat warm. Niet erg, want een groot deel van de tocht ging door bosrijk gebied.
Zo goed als het de hele week ging met mijn bloedglucosewaarden, zo verkeerd ging het tijdens deze laatste rit. Tien kilometer voor het eindpunt kwam ik niet meer vooruit, had zware benen, dorst, moest plassen. Gelukkig was er een cafeetje langs de weg waar we een pauze inlasten. Bleek ik op 22 te zitten (normaal hoor je tussen de 4 en 10 te zitten)... Insuline bijklikken hielp niet echt, dus het zal wel door de adrenaline zijn gekomen. Oplossing: wachten, want als je boven de 15 zit, mag je niet sporten omdat je dan flink verzuurt (ketoacidose; je kunt iemand met ketoacidose herkennen aan de adem die naar zoete appeltjes ruikt). Dus nog maar een kopje thee besteld en rustig in de schaduw blijven zitten.
